Zondag 28 mei 2017

Route: Ilfracombe, Mortehoe, Woolacombe, Barnstaple, Bideford. Totaal 44 km.

Ons eerste doel vandaag was, volgens zeggen, het mooiste strand van Zuid Engeland: Woolacombe. Wij zijn absoluut niet van het strand, maar hier zou je kunnen genieten van de capriolen van kitesurfers en waveboarders. Dat leek ons wel wat. Maar wij waren niet de enigen die hierheen wilden. Zo ver je kon kijken stonden er auto’s geparkeerd langs de boulevard. Er was ook een parkeerterrein waar we zouden moeten aansluiten in de file vóór de ingang, terwijl je al kon zien dat het overvol was. We zijn maar doorgereden, geen show van kitesurfers voor ons!

Onderweg zijn we door schattige dorpjes gereden en ergens gestopt om een wandeling te maken. De harde wind was inmiddels gaan liggen en de temperatuur was heerlijk; we hadden geen zin meer om veel verder te rijden met dit mooie weer. In Bideford vonden we een camperplaats langs het water; toen een wandeling door het stadje en een zondagse pint of Carling in een echte Engelse pub. Het was weer een prima dag!

Maandag 29 mei 2017

Route: Bideford, Clovelly, Hartland, Bude. Totaal 61 km.

Het is Bank Holiday Monday en er wordt vandaag overal een enorme drukte verwacht en zeker in het stadje Clovelly dat wij voor vandaag op ons programma hadden staan. Clovelly is een museumstadje, dat al anderhalve eeuw in bezit is van één familie, die ervoor waakt dat het in handen valt van projectontwikkelaars of mensen die er een tweede (vakantie)huis willen kopen. Op deze manier blijft het oorspronkelijke dorpje behouden. Je kunt alleen naar binnen via het bezoekerscentrum na zeven pond vijftig per persoon te hebben afgerekend. Omdat er zo’n drukte verwacht werd, stonden wij ruim vóór openingstijd op het parkeerterrein. Lekker een kopje koffie gezet en we waren de eersten die naar binnen konden, zodat we nog mooie sfeerplaatjes konden schieten zonder dat er hordes toeristen op stonden. Het stadje ligt verscholen aan de kust van Noord Devon tussen de kliffen. Er rijden geen auto’s en al het vervoer van boodschappen, winkelbevoorrading en zelfs bouwmaterialen gebeurt door middel van houten sledes. Dat het niet met karretjes op wielen gaat is begrijpelijk, want de straatjes die geplaveid zijn met ronde keitjes, zijn ongelofelijk steil. Naar beneden lopen tot het haventje was al een hele klus en een aanslag op mijn knieën en ik keek niet echt uit naar het weer naar boven moeten lopen; maar met mijn conditie valt het toch nog wel mee!

(Sommige foto’s hebben de optie om een vergroting op je scherm te tonen. Als er een ‘handje’ verschijnt, dan kun je erop klikken voor een groter formaat. Je keert weer terug door met de cursor rechtsboven de foto op het kruisje te klikken. Dat kruisje verschijnt pas als je er met de cursor op staat.)

Dinsdag 30 mei 2017

Nee, geen route vandaag, want we zijn op  dezelfde camping gebleven. We zijn naar het stadje Bude gelopen, met de auto zo’n  vijf km hiervandaan, maar lopend door de velden, over heuvels en langs het kanaal, werd het zo’n 6,5 km. Toen we in Bude aankwamen was ik absoluut aan een enorme pauze toe; het idee dat we ook nog terug moesten lopen, sprak me op dat moment niet echt aan, temeer omdat we langs het kustpad terug wilden en dat zou een route van 8,5 km zijn. Bude is een erg gezellige badplaats waar je in elke winkel surfartikelen kunt kopen, tot en met de supermarkt toe! We hebben een behoorlijke lunch(rust)pauze genomen in een gezellig restaurantje, zodat ik weer moed had om langs het kustpad terug te lopen. Gelukkig waren er langs het pad voldoende bankjes waar we regelmatig even konden uitrusten en surfers konden gadeslaan. De kust is hier heel grillig en je ziet ook de erosie. De Brexit hoeft helemaal geen probleem te worden; Engeland verdwijnt gewoon vanzelf in de Atlantische Oceaan. 😉

We vertrokken vanmorgen om half elf en waren om half zes terug bij de camper; we hebben gewoon 15 km gelopen. Je snapt nu vast wel hoe mijn spieren, rug, heupen, gewrichten en alle andere niet genoemde lichaamsdelen aanvoelen…

Woensdag 31 mei 2017

Route: Bude, Boscastle, Tintagel. Totaal 25 km.

We zijn vandaag naar Tintagel gegaan waar de ruïnes van het kasteel van King Arthur te bewonderen zijn. Of die goede man nu echt geleefd heeft of dat het een legende is, maakt niet uit, want het is zó grappig om te zien hoe elke stad of elk dorp hun toeristische specialiteit uitbuit. Zagen we gisteren in Bude dat in de winkels de surfartikelen de boventoon voeren; hier in Tintagel zijn het King Arthur, Lancelot, Merlijn, zwaarden en ridderhelmen. Qua gezelligheid wint Tintagel het van Bude; wat een heerlijk plaatsje is dit!

Vanaf het parkeerterrein in Tintagel, waar we voor vijf pond 24 uur mogen blijven staan, liepen we naar de ruïnes van het kasteel. Het begin van dit voetpad ligt slechts op vijf minuten loopafstand van onze camperplek, maar dan begint mijn worsteling. Eerst steil naar beneden (m’n knieën) en dan steil omhoog (m’n conditie). Gelukkig wel weer bejaardenkorting bij de ticketoffice (voelt in elk geval beter omdat iedereen me voorbij loopt). De ongelijke treden zijn lastig en op sommige plekken is het pad  langs de rotsen zó smal, dat de stroom (!) toeristen die naar boven of naar beneden gaat op elkaar moet wachten, maar dan heb je wel het mooiste uitzicht dat je je kunt voorstellen!

De ligging van de ruïnes bovenop een rotskaap is voor ons nu adembenemend mooi, maar je kunt je voorstellen dat in vroegere tijden ridders andere prioriteiten hadden. Ze zagen hun vijand ver van tevoren aankomen en konden er voor zorgen dat hun vesting onneembaar was op deze plek.

Donderdag 1 juni 2017

Route: Tintagel, Padstow, Lostwithiel. Totaal 81 km.

Omdat er gisteren zo ontzettend veel toeristen door Tintagel liepen, konden we geen mooie foto maken van het oude postkantoor dat 600 jaar oud is. Voordat we vanmorgen verder trokken, hebben we dat even rechtgezet, want een foto van dit historische gebouwtje is té mooi om ontsierd te worden door mensen…

Hierna gingen we op weg naar Padstow. We hadden gelezen dat het een kleurrijk haventje had en het lag op onze route richting Land’s End. Toen we echter vlakbij het stadje waren, zagen we een enorm grasveld met de mededeling dat het een P&R-plaats was en dat je voor vier pond kon parkeren met een gratis busrit naar Padstow. Elke tien minuten ging er een dubbeldekkerbus afgeladen met mensen naar het stadje. Oké, het had een leuk haventje en een leuk centrumpje met bijzondere winkeltjes, maar waarom er duizenden mensen per dag naar Padstow reizen, is ons tot nu toe een raadsel. Eergisteren waren het surfartikelen, gisteren King Arthur en in Padstow zie je kinderen emmertjes en schepnetjes kopen om krabben te vangen. Je gelooft het niet, maar die beestjes worden gelokt met bacon! Ik vroeg aan een jongetje dat al drie krabben gevangen had wat hij ermee ging doen.  Hij zou ze weer teruggooien…

Vrijdag 2 juni 2017

Route: Lostwithiel, St. Austell, Redruth, Mount Hawke. Totaal 73 km.

We zijn iets van onze route afgeweken om het Eden Project te bezoeken. Dit is een enorme botanische tuin waarin alle plantensoorten van het Verenigd Koninkrijk en met name van Cornwall te vinden zijn. Maar het meest bijzondere zijn de twee enorme constructies van glazen koepels. In de ene bevindt zich het grootste overdekte regenwoud ter wereld en in de tweede waan je je in een Mediterrane (planten)wereld. De bedoeling van dit project is puur educatief om de mensheid bewust te maken van de vergankelijkheid van onze planeet. Donald Trump zou er absoluut eens naar toe moeten om in te zien dat het opzeggen van het klimaatakkoord van Parijs het onverstandigste is wat hij heeft kunnen doen! Er is ook een tentoonstelling die de “onzichtbare mens” laat zien. Alle processen die in het menselijk lichaam plaatsvinden d.m.v. micro-organismen (o.a. bacteriën) worden hier op een begrijpelijke manier uitgelegd. Wat mij het meest intrigeerde was het feit dat als alle micro-organismen die in ons lichaam de boel aan de praat houden op een weegschaal gelegd zouden worden, dit een gewicht van 1,5 tot 2 kilo zou zijn! Een ander feit: het aantal micro-organismen in ons lichaam op één eetlepel, is gelijk aan het aantal mensen op deze aarde. Het zou ook een theelepel geweest kunnen zijn, dat weet ik even niet meer, maar dat maakt ook niet uit. Het is een ongelofelijk aantal. Het Eden Project is absoluut de moeite waard om te bezoeken. Je moet wel even diep in je buidel tasten, want een bezoek is niet goedkoop. Op internet kun je alle informatie vinden. Ik zal de link van het Eden Project hier plaatsen.