Week 24 – 2013
Zondag 9 juni 2013
Vandaag zijn we op de camping in Devil’s Bridge gebleven. De naam van dit plaatsje komt van een brug die honderden jaren geleden door monniken (?!) gebouwd is. In 1708 en in het begin van de twintigste eeuw zijn er nog twee bruggen bovenop gebouwd, zodat er nu drie bruggen boven elkaar liggen die een prachtig uitzicht bieden op een hoge waterval. Er is een natuurpad omheen aangelegd dat als je doorloopt in 45 minuten te doen is, maar er is zo’n enorm hoogteverschil dat jullie wel begrijpen dat ik dat niet red in die tijd! Het laatste stuk van deze tocht naar beneden wordt de Jacob’s Ladder genoemd en die was zó ongelofelijk steil naar dat het met recht een ladder was, met treden die soms wel 40 cm hoog waren! En ja, ik moest ook weer naar boven….. en heb toen de treden geteld; het waren er in totaal 310! De rest van de middag heb ik uitgerust….
Maandag 10 juni 2013
We zijn nog maar een dagje op deze camping gebleven, want de omgeving is zo prachtig, dat we hier nog een lange wandeling wilden maken. De wandeling liep voornamelijk langs een rivier dus het was relatief vlak, maar ja, soms liep het pad wat verder van de rivier af en dan was het toch wel klimmen. Het voordeel daarvan was weer dat je prachtige vergezichten had over de velden die “bezaaid” zijn met schapen. Er schijnen in Wales vier keer zoveel schapen als inwoners te zijn. We moeten nog eens vragen waar al die schapen voor gehouden worden, want volgens ons is het niet voor de wol, want ze worden niet geschoren, ze verliezen spontaan hun vacht. Overal zie je plukken vacht liggen. Als je dit tijdens wandelingen zou verzamelen, zou je er een leuke trui aan over kunnen houden. Schapenvlees staat ook niet op de menu’s, maar er wordt wel veel lamsvlees gegeten. Ze zullen toch niet alleen schapen houden om die lieve schattige lammetjes te eten???? Ik zoek het uit; wordt vervolgd.
Het was dus een prachtige wandeling vandaag, maar als we vlak langs de rivier moesten lopen, was het soms wat modderig en op sommige plekken zelfs héél erg modderig, getuige onderstaande foto…..
Dinsdag 11 juni 2013
Route: Devil’s Bridge, Aberystwyth, Borth, Furnace. Totaal 46 km.
Vanmorgen stonden onze klompen, die buiten stonden, vol water. Vannacht heeft het nl. de hele nacht geregend en dat waren we niet meer gewend na bijna twee weken schitterend zonnig weer (soms lijken we gewoon nog onervaren kampeerders en dat na 35 jaar kamperen…..). Toen waren dus niet alleen mijn wandelschoenen nat, dat duurt nog wel even voordat die weer draagbaar zijn na het modderbad van gisteren, maar ook mijn klompen. Voor mijn sandalen was het vanmorgen echt te koud, dus bleef er nog maar één paar schoenen over. “Dus Ton, ik heb echt niet teveel schoenen mee!”
Toen we twee jaar geleden in Zwitserland waren, hebben we toch aardige hellingen gehad, maar nog nooit zo steil als vandaag. We reden van Abersystwyth (je tong raakt er echt van in de knoop) naar Borth en toen zagen we een waarschuwingsbord dat we een helling zouden krijgen van 25% (!!) en toen we een bocht omgingen zagen we eerst in de verte bergen verschijnen en daarna ineens héél diep beneden ons de zee, de branding en het strand. Dit uitzicht was zo verrassend en spectaculair, dat we allebei een kreet van verrassing slaakten. Jammer dat we nergens konden stoppen om een foto te maken, want het weggetje was weer zó smal, dat je bij elke tegemoetkomende auto stapvoets moet rijden om elkaar niet te raken. We zijn toch weer zo blij met ons campertje van 1.95 meter breed.
Woensdag 12 juni 2013
Route: Furnace, Machynlleth, Tywyn, Llangelynin, Islawrdref. Totaal 74 km.
Onze manier van kamperen is totaal veranderd sinds wij een camper hebben. Met onze caravan vertrokken we ’s ochtends na het ontbijt naar een volgende kampeerplek en als we dan om een uurtje of twee ergens stonden, gingen we iets ondernemen. Tegenwoordig doen wij het andersom. Vanmorgen zijn wij na het ontbijt naar een nabijgelegen natuurreservaat gelopen en hebben daar een prachtige wandeling gemaakt. Toevallig hoorden we van een medekampeerder over het bestaan van dit natuurgebied, waar overal camera’s en webcams hangen van het Britse televisieprogramma Springwatch, vergelijkbaar met ons Nederlandse programma Vroege Vogels. Vanwege deze (verborgen) camera’s moest ik natuurlijk wel uitkijken waar ik ging plassen, want ja, een stukje van het pad af het bos inlopen, is dan niet zonder risico.
We hebben zó ontzettend genoten van deze wandeling, want er was helemaal niemand te bekennen. Uren hebben we door dit prachtige en bijzondere natuurgebied gelopen en vogels met hun jongen kunnen bespieden. Als je door een toevallig gesprek met iemand zo’n bijzonder gebied ontdekt, wat je niet in een of ander toeristisch blad hebt gelezen, dan ervaar je dat echt als een cadeautje!
Donderdag 13 juni 2013
Route: Islawrdref, Dolgellau, Barmouth, Porthmadog, Pwllheli. Totaal 85 km.
Zoals ik gisteren al vertelde, zijn onze reisgewoontes veranderd nu wij een camper hebben. Na de prachtige wandeling in het natuurreservaat gisteren, vertrokken wij pas om twee uur om onze reis te vervolgen. Wij hadden een klein campinkje uitgezocht in Islawrdref. De routebeschrijving in het boekwerk van de Engelse Caravanclub was echter zó ingewikkeld, dat we het de TomTom uit lieten zoeken. Hadden we dat maar nooit gedaan, want de weg naar de camping bracht ons steeds hoger een berg op en het weggetje werd ook steeds smaller, zó smal dat Ton en ik allebei met ons hoofd uit het raam moesten hangen om te kijken of we nog ruimte hadden. Op een gegeven moment durfden we niet verder, maar we konden ook nergens keren. Uiteindelijk zagen we een wei met schapen die ons op de bij hun soort horende manier aankeken (er kwamen daar waarschijnlijk nooit auto’s langs). Ik ben toen uitgestapt om de ondergrond van de wei te controleren op stevigheid, want op die plek hadden we nooit vier man met een Landrover zo gek gekregen om ons eruit te trekken zoals vorige week zondag. Maar gelukkig, het keren lukte daar. Op dezelfde uiterst voorzichtige manier zijn we weer de berg afgereden en hebben toen toch maar de ingewikkelde routebeschrijving gevolgd, die ons uiteindelijk op de plek van bestemming bracht. Phew……….
Vrijdag 14 juli 2013
Route: Pwllheli, Abersoch, Tudweiliog, Nefyn, Caernarfon. Totaal 103 km.
Het weer is helaas omgeslagen. Hadden we de eerste twee dagen van onze vakantie slecht weer, daarna werd het twee wekenlang het mooiste weer van de wereld. Maar ja, als je naar Wales gaat, reken je op nattigheid; het is hier niet voor niets zo mooi groen. Twee ochtenden komt de regen hier nu met bakken naar beneden, maar in de loop van de dag knapt het toch wel weer op. Vandaag hebben we met de camper het schiereiland Lleyn rondgereden en een stormachtige wandeling in de zon (!!) langs een prachtig stukje kust van Wales gelopen.
We zitten nu in de buurt van Snowdon, de hoogste berg van de Britse eilanden. We hopen dat het morgen helder weer is, zodat we van het uitzicht vanaf die berg van 1085 meter kunnen genieten . Als het slecht weer is, gaan we andere activiteiten in de buurt ondernemen totdat het wel helder is, want we willen natuurlijk wel iets kunnen zien…..
Zaterdag 15 juni 2014
Route: Caernarfon, Llanberis, Bangor, Bordorgan (Anglesey). Totaal 46 km.
Hoeveel been- en bilspieren heeft een mens eigenlijk? Nou, ik kan je wel vertellen dat het er héél erg veel zijn! Ik kan niet voor- of achteruit van de spierpijn na onze wandeling naar beneden vanaf Snowdon, de hoogste berg van Groot Brittannië! En dan zijn we nog niet eens naar boven gelopen, maar we hebben ons met een dieseltreintje naar de top op 1085 meter hoogte laten vervoeren. Maar wat was het mooi en indrukwekkend en hoog en steil en koud (boven) en warm (halverwege) en stormachtig en mistig en vermoeiend en rotsachtig en druk….
We waren er al om kwart over negen en toen we kaartjes gingen kopen voor de trein naar boven, bleek dat de eerstvolgende beschikbare plaatsen in de trein van half twaalf waren en dat vanwege de harde wind het nog niet zeker was dat de trein helemaal naar de top zou gaan. Als dat niet het geval was, moesten we ook weer met de trein terug, want dan mocht je er niet meer uit. Gelukkig reed hij wel helemaal door naar boven, alhoewel ik daar halverwege onze tocht naar beneden wel andere gedachten over had! Mijn benen trilden zo van inspanning, dat ik het idee had dat ik niet verder kon, maar ja, stoppen was ook geen optie, want hoe zou ik anders beneden gekomen zijn, met een helikopter of zo? Al met al was het een hele bijzondere ervaring die ik (achteraf) niet had willen missen.
