Week 31 – 2012
Zondag 29 juli 2012
Route: Riga, Salaspils, Jürmala, Tukums, Kandava, Kuldiga. Totaal 215 km.
Zon op: 5.21 uur
Zon onder: 21.53 uur
Ten zuid-westen van Riga lag in de Tweede Wereldoorlog een concentratiekamp dat op die plek in 1967 een herdenkingspark heeft gekregen. Dit concentratiekamp was een “doorvoerkamp” waar mensen moesten wachten op een transport naar de grote concentratiekampen van het Derde Rijk, terwijl ze ondertussen dwangarbeid moesten verrichten. Er zijn hier 53.000 mensen omgekomen, waaronder 7.000 kinderen.
Als je aan komt lopen zie je een gebouw met een poort waarop een tekst staat met de volgende betekenis: “De aarde weeklaagt voorbij deze poort”. Als je dan die poort onderdoor bent gelopen zie je enorme betonnen beelden van mensen: de Vernederde, de Ongebogene, Solidariteit en de Moeder die probeert haar kinderen te beschermen. Er zijn ook stukken beton met tralies die de plaats van de barakken aangeven. Toen we naar één van deze monumenten liepen, dacht ik dat er allemaal bloemstukken op lagen, maar toen ik dichterbij kwam bleken het allemaal knuffels en poppen te zijn. Dat kwam keihard binnen; brok in mijn keel (en meer….). Er lagen ook snoepjes en centjes en haarspeldjes, zó ontroerend. Dit was dus de plek waar een kinderbarak heeft gestaan en we denken dat mensen die deze herdenkingsplaats bezoeken, knuffeltjes en andere dingetjes neerleggen. Wat ook zó indrukwekkend was, was een tikkend geluid dat je overal op het herdenkingsterrein kon horen. Dit tikkende geluid symboliseert een kloppend hart. Ach, wat een verdriet en wanhoop is er hier toch geweest………..
Maandag 30 juli 2012
Route: Kuldiga, Jürkalna, Liepaja, Palanga. Totaal 243 km.
Zon op: 5.35 uur
Zon onder: 21.48 uur
Vandaag zijn we in het derde Baltische land, Litouwen, aangekomen. We passeerden weer zo’n grauwe, haveloze, verlaten grenspost, waar je met een beetje fantasie de Sovjetsoldaten ziet rondlopen.
De auto heeft vandaag wel weer zijn portie hobbels gehad, dat hij nog niet uit elkaar valt, mag een wonder heten, alhoewel veel doorgaande wegen van een verse laag asfalt voorzien zijn of worden. Ja, we hebben de afgelopen drie weken al veel plezier gehad van ons belastinggeld, want de meeste van deze wegen worden aangelegd met steun van de Europese Unie. Als ze nu ook nog de bewegwijzering gaan aanpakken, dan hoeven we niet zo vaak te keren. Het is niet alleen het ontbreken van de meest essentiële informatie, maar als ze die informatie überhaupt aangeven, dan moet je nog begrijpen wat ze bedoelen. Als er bv. een camping wordt aangekondigd en op dat bord staat een pijl naar rechts en 800 meter, dan neem je aan dat je over 800 meter naar rechts moet en dat er dan verdere informatie over de te volgen richting komt. Nee hoor, het is de bedoeling dat je keihard boven op je rem gaat staan, want dit bord staat ongeveer op de hoek waarop je naar rechts moet. De camping bevindt zich nl. 800 meter verder op die weg naar rechts. We weten het nu inmiddels, maar je kunt je voorstellen hoe vaak wij al hebben moeten keren!
Dinsdag 31 juli 2012. Palanga
We zitten nu aan de westkust van Litouwen en dat betekent vlakke wegen en fietsmogelijkheden. Er ligt hier zelfs een prachtig aangelegd fietspad, niet langs de kust, maar helemaal door het bos en daarom kreeg ik Veluws aandoende visioenen (heimwee…….?).
We blijven ons ook verbazen over de lage prijzen, want we hebben heerlijk geluncht voor de prijs van omgerekend € 10,45. In Litouwen hebben ze de “litas” en die is ongeveer 35 eurocent waard.
Ton heeft de laatste drie kilometer moeten lopen vanwege een lekke band, die niet meer te repareren valt. Morgen gaan we op zoek naar een fietsenwinkel en dan maar hopen dat ze hier dezelfde bandenmaat hebben als in Nederland…………….
Woensdag 1 augustus 2012
Route: Palanga, Siluté, Pagegiai, Jurbarkas. Totaal 186 km.
Zon op: 5.35 uur
Zon onder: 21.34 uur
Gelukt! We hebben een fietsband in de goede maat. De eigenaar van de camping in Palanga had ons uitgelegd waar we in een stad, zo’n 15 km verderop, een rijwielhandel konden vinden en dat was maar goed ook, want de winkel zag er absoluut niet uit als een rijwielhandel en we waren er anders straal aan voorbij gelopen. Het was ons al eerder opgevallen dat winkels in de Baltische Landen er vaak niet uitzien als winkels, maar eerder als woonhuizen; geen uitstallingen, geen etalages en ook geen grote lichtgevende reclameborden. Zeg nou zelf, dit lijkt toch niet op een fietsenwinkel?
We zijn nu neergestreken op een prachtige camping, die zeker in onze top drie terecht gaat komen. Het is prachtig weer en we genieten!
Donderdag 2 augustus 2012
Route: Jurbarkas, Kaunas, Vilnius. Totaal 248 km.
Zon op: 5.29 uur
Zon onder: 21.21 uur
Als je vraagt wat we vandaag voornamelijk gedaan hebben, is er maar één antwoord mogelijk, nl. “de weg gezocht”. Mijn hemel, ze hebben hier echt nog nooit van bewegwijzering gehoord! We wilden ten noorden van Kaunas een oorlogsmonument bezoeken. We wisten dat het langs de A1 lag, maar verder ging onze informatie niet. We zochten een ringweg, maar belandden per ongeluk in de stad Kaunas zelf en daar geven ze alleen maar met blauwe borden met witte pijlen aan dat je rechtdoor en links- of rechtsaf kunt, maar waar je dan uitkomt blijft de grote vraag, want verder zie je geen borden met enige informatie! Op een gegeven moment zijn we de weg gaan vragen in een benzinestation, maar ja, niemand sprak hier Engels. Er was zelfs een medewerkster die ongeveer in paniek raakte toen we haar aanspraken en hard wegliep, terwijl ze nogal agressief afwerende bewegingen maakte. Gelukkig was er een meisje dat ons aan de hand van een kaart kon laten zien waar we zaten in de stad en in welke richting we moesten rijden; dat was al heel wat. Op een gegeven moment zagen we aan de linkerkant van de A1 het monument liggen en we namen de eerstvolgende afslag. Wat we toen zagen, geloof je echt niet, de weg eindigde na 50 meter in een grasveld; er was verder geen weg meer! Oké, wij zijn maar gekeerd en de A1 weer op (gelukkig was er wel een invoegstrook); ondertussen een fietser ontweken die aan de linkerkant van de snelweg langs de vangrail reed (?!) en de volgende afslag genomen. We kwamen toen via een weg vol gaten bij het oorlogsmonument, wat trouwens erg indrukwekkend was.
Op dezelfde manier heeft het ontbreken van bewegwijzering ons ook heel wat hoofdbrekens en extra kilometers gekost om de stadscamping in Vilnius te vinden, maar een vriendelijke taxichauffeur bood hier uitkomst. Achteraf hebben we er vreselijk om moeten lachen, temeer omdat op sommige plekken juist overbodige borden geplaatst zijn, zoals 10 meter na een tunnel een bord met de afbeelding “einde tunnel”, alsof we dat zelf al niet gemerkt hadden! Ja, de ANWB zou in de Baltische Staten goed werk kunnen verrichten. Misschien dat iedereen hier met een navigatiesysteem in de auto rijdt en ze daarom geen borden nodig hebben, maar wij vonden het zonde om voor die ene keer dat wij hier zijn, een dure TomTomuitbreiding voor de Baltische Staten aan te schaffen. Met een ouderwetse kaart moet het ook lukken, toch……?
Vrijdag 3 augustus 2012. Vilnius
Sightseeing in Vilnius; het was net als in Riga ruim 30 graden, maar een bezoek aan deze derde Baltische hoofdstad was de moeite waard. Litouwen is voornamelijk rooms-katholiek, in tegenstelling tot Letland en Estland, die protestant zijn. Het centrum van Vilnius is tussen 1991 (het jaar van de onafhankelijkheid) en 1993 prachtig gerestaureerd, omdat in dit jaar de Paus een bezoek aan Vilnius heeft gebracht en een mis heeft opgedragen in de kathedraal. Ze hebben in die twee jaar de stad zó mooi opgeknapt dat het centrum in 1994 al op de Werelderfgoedlijst van de Unesco is geplaatst.
In 1989 is hier net als in veel andere landen die onder het Sovjetregime vielen, de onafhankelijkheidsbeweging erg actief geweest en hebben ze op 23 augustus 1989 de “Baltic Way” georganiseerd. Dit was een menselijke ketting van ruim twee miljoen mensen die hand in hand stonden en die liep van Vilnius in Litouwen, via Riga in Letland, naar Tallinn in Estland. In het kasteel van Vilnius hebben we hier vanmiddag een documentaire over gezien; kippenvel! In 1991 is uiteindelijk de onafhankelijkheid een feit geworden.
Morgen gaan we richting Polen en we hebben geen idee of de campings daar net zo vaak een WiFi-verbinding hebben als hier in de Baltische Staten, want daar zijn we wel erg door verwend. Als jullie dus een paar dagen niets van ons horen, weten jullie in elk geval hoe dat komt.
Zaterdag 4 augustus 2012
Route: Vilnius, (Europos Parkas), Vilnius, Druskininkai. Totaal 180 km.
Zon op: 5.41 uur
Zon onder: 21.19 uur
Het was de bedoeling om vanuit Vilnius gelijk door te rijden naar Polen, maar we wilden toch eerst ook nog het Europese middelpunt bezoeken. Dit middelpunt ligt in een park en het schijnt dat dit het geografische middelpunt van Europa is. Nu kan ik me niet voorstellen dat dit klopt, want volgens mij zitten we hier in het oosten van Europa, maar goed, als het in de boekjes van de ANWB en in alle informatiegidsen over Litouwen staat, nemen we het voorlopig even voor waar aan, maar dat ga ik uiteraard nog aan een grondig onderzoek onderwerpen! ;-). Of het nu echt het middelpunt is of niet, maakte vanmorgen niets uit, want we wilden dit park in elk geval bezoeken. De ontwerper van dit park, de Litouwse beeldhouwer Gintaras Karosas, ziet dit als zijn levenswerk. Zoals hij het beschrijft wilde hij “non-commercial art” van diverse kunstenaars uit de hele wereld tentoonstellen in zijn “Europos Parkas”. Zoals wij dit “vertalen” is dit gewoon onverkoopbare kunst dat toch nog een bestemming krijgt. Voor de ware kunstliefhebber staat zo’n opmerking natuurlijk gelijk aan vloeken in de kerk, maar sorry, wij begrijpen dit soort kunst gewoon niet, maar we hebben zeker geen spijt van dit bezoek en hebben het wel degelijk gewaardeerd!
Toen we eindelijk na dit bezoek onze weg konden vervolgen, was het al lunchtijd geweest en zouden we Polen niet meer bereiken vandaag. We hebben dus aan het eind van de middag nog maar een keer een camping in Litouwen opgezocht en gaan morgen naar Polen.
